Η προσευχή μιας μάνας
Μακάρι τα παιδιά μου, κοιτάζοντας πίσω στο σήμερα, να δουν μια μαμά που είχε χρόνο να παίξει μαζί τους. Θα υπάρξουν χρόνια για καθάρισμα και μαγείρεμα αλλά τα παιδιά μεγαλώνουν ενόσω δεν βλέπουμε...

Ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα...κρατήστε τα αγκαλίτσα ακόμη κι αν θέλουν 24 ώρες το 24ωρο.

Δεν πειράζει, δεν κακομαθαίνουν...κανείς δεν κακομαθαίνει από αγάπη!

Ζουλήξτε τα, φιλήστε τα, αφιερώστε τους όλο σας τον χρόνο. Και τι έγινε αν το σπίτι δεν είναι συμμαζεμένο και το φαγητό δεν είναι γκουρμέ αλλά της στιγμής. Σημασία έχει να δημιουργούμε όμορφες αναμνήσεις στα παιδιά μας και να τα χαιρόμαστε κάθε στιγμή. Γιατί μετά από χρόνια θα μεγαλώσουν και κάποια στιγμή θα φύγουν κι από το σπίτι και τότε θα καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ του συμμαζεμένου μας σαλονιού και θα είμαστε πλούσιοι από όμορφες αναμνήσεις της παιδικής τους ηλικίας. Τότε που από το τραπεζάκι έλειπαν τα διακοσμητικά κρύσταλλα και τα ντουλάπια και τα συρτάρια ήταν γεμάτα κόλλες από τις κλειδαρίες ασφαλείας. Τότε που το σαλόνι δεν ήταν σαλόνι αλλά παιδότοπος. Και κάθε άλλο μέρος του σπιτιού είχε διασκορπισμένα παιχνίδια. Τότε που έβρισκες μέσα στον κάδο με τα άπλυτα εκείνη την σπάτουλα που ήθελες για να σερβίρεις το παστίτσιο και κάτω από τον καναπέ, όταν είχες χρόνο βέβαια να βάλεις σκούπα σχολαστικά σε όλο το σπίτι, είχαν τρυπώσει ένα σωρό μικροαντικείμενα που τόσο καιρό έψαχνες.

Θα έρθει η μέρα λοιπόν που αυτή η ακαταστασία τόσο πολυ θα λείπει σε όλες μας!!! Απολαύστε τα παιδάκια σας και φτιάξτε όμορφες αναμνήσεις που θα καταγραφούν στον "σκληρό δίσκο" του μυαλού σας για πάντα γιατί αν δεν το κάνετε ίσως έρθει η μέρα που θα το μετανιώσετε...

Τον αγαπώ - τον αγαπώ - τον αγαπώ!

Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και γιορτή των ερωτευμένων σήμερα... Θα πώ το τετριμμένο: κάθε μέρα πρέπει να γιορτάζουμε... παρ' όλα αυτά πιστεύω πως πρέπει να υπάρχει μία ημέρα αφιερωμένη στον έρωτα, για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας! Πώς κάθε μέρα αγαπάμε τη μαμά μας αλλά τη γιορτή της μητέρας της πάμε και 'κανα λουλουδάκι? Κάπως έτσι...

Έτσι λοιπόν σήμερα ξύπνησα με γιορτινή, αγαπησιάρικη διάθεση και με σκοπό να γράψω την δική μου ιστορία αγάπης... Τρυφωνάκι για σένα θα έγραφα ΑΛΛΑ!... κάπου στην πορεία είπα πως δεν είναι δίκαιο... Κάθε χρόνο μαζί! Δωράκια, σοκολατίτσες, ερωτικά τραγουδάκια και λοιπά ζουζουνιάρικα πραγματάκια. Ε, φέτος λέω να γράψω για έναν άλλο μεγάλο έρωτα... το γιό μας...

Ο τσουλουφάκος μου, βάσει υπολογισμών "συνελήφθη" του Αγίου Βαλεντίνου (γι 'αυτό μου βγήκε και τόσο αγαπούλης!) και  γεννήθηκε 01 Νοεμβρίου 2011 ώρα 17:15 το απογευματάκι και μπήκε πολύ δυναμικά στη ζωή μετά από τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε στη γέννα. (αυτό είναι μια άλλη ιστορία όμως!).
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή εκείνη! Όλα και όλοι εξαφανίστηκαν γύρω μας! Υπήρχαμε μόνο εμείς οι δύο! Το μωρό μου έκλαιγε δυνατά, πλησίασε η μαία και τον ακούμπησε στο στήθος μου. Εκείνος σταμάτησε αμέσως, γούρλωσε τα τεράστια μάτια του και με κοίταξε τόσο βαθιά και διαπεραστικά! Τα βλέμματά μας έμειναν ενωμένα κι εγώ αισθανόμουνα ότι αυτό το μωρό, το μωρό μου, το ήξερα από πάντα. Ήμασταν πάντα μαζί, υπήρχε στη ζωή μου με κάποιο τρόπο μαγικό και τώρα  το είχα στην αγκαλιά μου! Ήταν η πιο όμορφη και σημαντική στιγμή της ζωής μου!

Τώρα 15,5 μήνες μετά με έχει αποτρελάνει τελείως... Με φιλάει, με χαϊδεύει, μου κάνει κολπάκια και ναζάκια για να με τουμπάρει (και τα καταφέρνει πάντα! Σκορπιός! Τι περιμένεις?)

Πριγκηπάκο μου, σ' αγαπώ πολύ πολύ πολύ και θα σου το λέω κάθε μέρα!!! Θα είμαι δίπλα σου πάντα! Και να θυμάσαι: είσαι το φεγγαράκι μου! Γιατί αστεράκια υπάρχουν πολλά, φεγγαράκι όμως ένα! Κι εσύ είσαι το φεγγάρι που κάθε νύχτα της ζωής μου θα φωτίζει τον δικό μου έναστρο ουρανό!

♥ Σ Ε  ♥ Λ Α Τ Ρ Ε Υ Ω ♥